Cansu werkte jarenlang in de ouderenzorg, voornamelijk in de psychogeriatrie, tot dit werk te veel routine werd. De overlegstructuur en de afnemende tijd voor de bewoners maakte dat ze een nieuwe uitdaging zocht. Die vond ze in het werk voor de GZA. Cansu: "Ik kwam bij toeval bij GZA terecht. Tijdens een gesprek zagen ze mijn motivatie en gaven ze me een kans om voor hen aan de slag te gaan. Die kans heb ik met beide handen aangegrepen. Sindsdien heb ik mijn droombaan! Ik werk hier nu sinds 2022, maar ik heb al zoveel gezien en geleerd. Ik ben trouwens nog lang niet uitgeleerd, je kunt echt groeien binnen GZA. Je mag cursussen volgen, naar conferenties gaan. Er zijn zoveel mogelijkheden, dat vind ik echt heel fijn!"
Veel leren
Cansu: "Als doktersassistent en verpleegkundige probeer je veel zelf te doen. De huisarts is twee keer in de week een halve dag op locatie. De resterende tijd is er alleen een arts bereikbaar als achterwacht en worden de consulten verzorgd door de praktijkverpleegkundige. We leren hier echt zoveel, ik kan nu bijvoorbeeld onder andere scabiës beoordelen of oorziekten herkennen, bovendien leer ik hier ook over verschillende ziektebeelden en huidziekten. Waar ik in mijn oude werk nog geen paracetamol mocht geven zonder overleg met een arts, mag ik hier beoordelen en medicatie uitschrijven. Ik kan bijvoorbeeld bij het vermoeden van een helicobacter pylori een test meegeven en als deze positief is mag ik antibiotica uitschrijven. Alles wordt uiteraard nagegaan en geaccordeerd door de huisarts."
Het geeft een kick als achteraf blijkt dat we goed zaten met onze bevindingen
"We zijn hier echt één lijn als verpleegkundige, doktersassistent en huisarts. De arts bekijkt onze rapportages en beoordeelt of wij goed gehandeld hebben. Hij of zij is tenslotte de eindverantwoordelijke. Je leert al doende het lezen van specialistenbrieven en labuitslagen. Zo kun je goed meedenken met de huisarts. Het geeft een kick als achteraf blijkt dat we goed zaten met onze bevindingen", vertelt Cansu.
In het diepe
Christine heeft een ziekenhuisachtergrond, ze werkte als senior doktersassistent op de polikliniek in een ziekenhuis in Nijmegen. In de coronaperiode betekende dat veel veranderwerk en omplannen van spreekuren. “Ik ben om me heen gaan kijken en ik ben bij Capabel als docent doktersassistent les gaan geven. Tot ik werd gebeld door GZA. Ik twijfelde wel, ik had immers alleen ziekenhuiservaring. Maar het was zo’n positief gesprek dat ik deze compleet andere wereld ben ingestapt. Met ook nog eens leuke collega’s".
"Cansu en ik zijn echt in het diepe gesprongen op deze locatie, we kregen wat dat betreft groot vertrouwen en vrijheid van onze regiomanager. Dus daar stonden we dan op de eerste dag samen. De wachtkamer zat vol en wij openden voor het eerst het luik van de balie. We hebben ons er geweldig doorheen gewerkt, als je flexibel bent kom je heel ver. Dat bleek ook toen we samen aan de slag mochten bij een opvang in een hotel. In de hotelgang zaten alle mensen te wachten en wij zaten in een hotelkamer ons werk te doen", vertelt Christine.
We helpen ze met het bieden van structuur door middel van inloopspreekuur en afspraaktijden, zodat zij zich straks kunnen redden in de maatschappij
Vast ritme
Elke ochtend staat Christine met nummertjes aan de balie. Christine: "Sommigen hebben vragen over uitslagen of voortgang, die kan ik gelijk beantwoorden. De patiënten met een nummer komen in de wachtkamer. Eenmaal bij de balie mogen ze hun klacht vertellen. Soms kan ik ze helpen en een advies geven en een ander keer gaan ze naar de huisarts of praktijkverpleegkundige. De klachten zijn heel wisselend. Sommigen krijgen ’s nachts buikpijn en staan dan gelijk ’s ochtends aan de balie. Het is heel anders dan hoe wij met zorg omgaan en vooral met wat wij weten over zorg en klachten. Vaak is het ook moeilijk om de afspraken met betrekking tot zorg aan te leren bij de patiënten. We helpen ze met het bieden van structuur door middel van inloopspreekuur en afspraaktijden, zodat zij zich straks kunnen redden in de maatschappij."
Uitdagend werk
Dwars over het grote plein voor het AZC fietst een rijtje kinderen gierend van de lach voorbij. Ze spelen pakkertje, met vlaggetjes en linten aan hun fietsen. Ze zien er ontspannen uit. “De kinderen gaan hier op de locatie naar school”, vertelt Cansu. “Het Nederlands pakken ze razendsnel op. Deze locatie is voor ons ook extra leuk, we zien hier echt alles. Gezinnen, alleenstaanden, baby’s en kinderen, zwangeren, transgenders en homoseksuelen. Onze locatie heeft de grootste lhbtiq+ gemeenschap van alle locaties. Er is toch een aardige groep mensen die bijvoorbeeld geen seksuele voorlichting hebben gehad en niet weten hoe je zwanger raakt of een SOA oploopt. Ook hebben wij te maken met patiënten die een verslaving hebben of agressief zijn in hun gedrag. Geen enkele dag op werk is hetzelfde.
Ook nemen we in ons achterhoofd altijd mee dat iedereen die we hier zien een traumatische ervaring achter de rug heeft. Van sommigen verbaas je je dat ze zich nog staande houden als je hoort wat ze hebben meegemaakt
Christine: “Het is echt een sport om iets voor de mensen hier te kunnen betekenen. Soms zijn dingen voor ons heel vanzelfsprekend, maar voor veel bewoners niet. Het kunnen aanwijzen waar de pijn in je lichaam zit maakt een wereld van verschil. Ook doet taal een hoop. Veel talen kennen de arm als geheel, maar kennen geen woorden voor de onderdelen van de arm. In sommige talen is er een verminderde woordenschat, dit maakt het soms moeilijk om een klacht te lokaliseren. Daarnaast kennen wij voor verschillende soorten pijn een onderscheid, zoals stekende pijn of brandende pijn. Je neemt meer tijd voor de patiënt die voor je zit. Ook nemen we in ons achterhoofd altijd mee dat iedereen die we hier zien een traumatische ervaring achter de rug heeft. Van sommigen verbaas je je dat ze zich nog staande houden als je hoort wat ze hebben meegemaakt. Kinderen die onderweg verhandeld zijn of misbruikt en dan zijn ze hier zonder ouders. Dat doet zoveel met hen, maar ook met ons."
We draaien samen de toko
Cansu: “Het geeft een heel goed gevoel als iedereen aan het eind van de dag is beoordeeld, als iedereen veilig is en je met een gerust gevoel naar huis kunt. En als ik zelf ook nog wat heb geleerd ben ik helemaal gelukkig! Ik haal ook veel voldoening uit de samenwerking. Als je niet goed kunt samenwerken, loopt het niet. Je moet niet te veel aan je eigen taken hangen, maar het echt met elkaar doen. We draaien samen de toko gewoon. Als je iets niet weet, weet de ander het wel. Daarnaast moet je ook durven. En samen kunnen lachen, dat vind ik het meest belangrijk, als je niet kunt lachen op je werk, zit je niet op de juiste plek.”
Christine: “Ons werk biedt zoveel voldoening. Mensen zijn dankbaar als je ze hebt kunnen helpen. Soms komen ze met de hand op het hart een paar weken later naar je toe ‘I’m so thankful, you did so much for me!’ Daar doe je het toch voor? We bouwen echt een band op met de mensen hier. We zijn echt een team bij GZA en we leren graag van elkaar. Je moet niet binnen GZA komen werken als je alleen afspraken wil plannen. Kom bij ons als je wil leren en… als je durft!”
Is een baan in de asielzoekerszorg ook iets voor jou? Neem dan contact met ons op door een e-mail te sturen naar werving@gzasielzoekers.nl of bekijk onze vacatures.